Ο Δον Κιχώτης επιστρέφει!Βρίσκει τον παλιό του συγκάτοικο στην τρέλα, τον αιθεροβάμωνα Πιερό!
Μια κορυφαία ταινία του Ζαν Λυκ Γκοντάρ, γυρισμένη λίγο πριν το Μάη του '68.
με τους JEAN-PAUL BELMONDO και ANNA KARINA
Σινεφίλ | 1965 | Έγχρ. | Διάρκεια: 110'
Χρυσός Λέοντας στο Φεστιβάλ Βενετίας 1965
Υποψήφιο για BAFTA καλύτερου ηθοποιού 1967
Βραβείο BFI SUTHERLAND TROPHY 1965
Ο «Τρελός Πιερό» είναι ένας αναρχικός ύμνος για μια γενιά που βιώνει το υπαρξιακό αδιέξοδο, ενώ θεωρ είται η τελευταία μεγάλη ταινία της «νουβέλ βάγκ». Ο Ferdinand Griffon (Jean-Paul Belmondo) είναι ένας άντρας που ζει με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Είναι λίγο απογοητευμένος καθώς μόλις έχασε τη δουλειά του στην τηλεόραση. Ένα βράδυ, λοιπόν επιστρέφοντας από μια μελαγχολική κοσμική βραδιά στο σπίτι των πεθερών του, συνειδητοποιεί ότι η μπέιμπι σίτερ που ήρθε να κρατήσει τα παιδιά του, είναι ένα παλιό του φλερτ, η Marianne (Anna Karina). Αποφασίζει να τα εγκαταλείψει όλα και να φύγει μαζί της στο Νότο της Γαλλίας, σε έναν μεγάλο περίπλου όπου θα μπερδευτούν: η διακίνηση όπλων, οι πολιτικές σκευωρίες, οι ασυνάρτητες συναντήσεις, αλλά επίσης και οι βουκολικές παύσεις και οι ερωτικοί σπαραγμοί… Οι ήρωες της είναι όπως και στο «Με κομμένη την ανάσα», ένα αρχετυπικό ζεύγος, που θα κάνει αυτή τη φορά το ταξίδι που ονειρευόταν ο Μισέλ Πουακάρ στην Ρώμη (έστω συμβολικά), χωρίς όμως να ξεφύγει από το αναπόφευκτο της μοίρας, που είναι και πάλι η προδοσία της γυναίκας και ο θάνατος. Η ταινία βρίθει φιλοσοφικών ερωτημάτων, βουτηγμένη σε ένα ποιητικό ρεαλισμό. Δεν μπορεί παρά να ιδωθεί μέσα από την ιδιαίτερη οπτική γωνία του Godard, που ο ίδιος τη χαρακτήρισε σαν ένα πείραμα, μια προσπάθεια να αιχμαλωτίσει στο σελιλόιντ την ίδια την ουσία της ζωής. Με ένα είδος ανορθόδοξου χιούμορ και την μονίμως αιωρούμενη αίσθηση μιας ανάλαφρης παιδικότητας που ακυρώνει αυτόματα την οποιαδήποτε σοβαροφάνεια των χαρακτήρων, ο Godard πλημμυρίζει την οθόνη με μια απίστευτη ζωηρότητα των χρωμάτων και παρουσιάζει τα αστικά πρότυπα ζωής σε μια πανδαισία τρέλας και φιλοσοφικής αναζήτησης. Οι ήρωες του σκηνοθέτη θέτουν συνεχώς ερωτήματα για τον κόσμο, τη ζωή, τα συναισθήματα, την πολιτική, την τέχνη, το σινεμά. Ερωτήματα που δεν βρίσκουν πάντοτε την απάντησή τους, αλλά που συχνά οδηγούν τους ήρωες σε στιγμές έκστασης (όπως όταν στο τέλος ανακαλύπτουν ότι η αιωνιότητα είναι η θάλασσα που ενώνεται με τον ήλιο). Με μια τελείως ελεύθερη γραφή που κινείται στο χώρο του σουρεαλισμού και του απόλυτου λυρισμού, ο Godard κάνει ένα αναρχικό ύμνο, μια ανέμελη, παθιασμένη ταινία, που πετά ελεύθερη σαν πουλί αγνοώντας κανόνες και συμβάσεις. Δε μπαίνει σε καλούπια και παραμένει αδάμαστη μέχρι το τέλος, όπως και οι δύο ήρωες της. Μια ωδή στον έρωτα ένας οδηγός σ' ένα φρενήρες ταξίδι που έχει προορισμό το άπειρο, αφού οι δύο συνταξιδιώτες - ήρωες δε φοβούνται ούτε το θάνατο καθώς τον εξισώνουν με τον έρωτα τους. Ένα σύμβολο μιας εποχής, γεμάτης από ρομαντικές, ουτοπικές προσδοκίες, που θάβει μια για πάντα το «σινεμά του μπαμπά» του Clement και του Clouzot.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου